De gestoorde gestor

 

'Mag ik je even storen?' Het begon allemaal met een verzoekje om iemand vanuit Arguineguín naar de luchthaven te brengen. Ik had immers een huurauto tot mijn beschikking en waarschijnlijk toch niets beters te doen. Ik zag het als een soort vriendendienst, maar kreeg toch - ongevraagd - 20 euro toegestopt voor de benzine.

Kort daarop vroeg een dame van de bridgeclub of ik naar een brief kon kijken die zij met behulp van Google translate  in het Spaans had opgesteld. Het was een zogenaamde "brief op poten", gericht  aan haar internetleverancier, waarin zij het personeel sommeerde om haar sinds enkele maanden verbroken (maar wel doorbetaalde) internetverdinding onmiddellijk te herstellen. Zij en haar eega dreigden ermee het pand waar de klantendienst zich bevond niet te zullen verlaten voordat hun eis werd ingewilligd. Wilde de boodschap overkomen, dan moesten er natuurlijk geen onbenullige fouten in de vertaling zitten. Ik kreeg het kladje per email, corrigeerde waar nodig en stuurde het per omgaande retour. De hele actie werd met succes bekroond, en enkele dagen later werd ik, voor de moeite en om dit te vieren, na het bridgen op een glas wijn getrakteerd.

Iemand die ik van petanca kende had ook iets met een Spaanse brief, maar in zijn geval had hij die een tijdje geleden in Nederland van een of andere gerechtelijke instantie in Barcelona ontvangen en hij werd er niet wijs uit. Niet alleen het gebruikte juridische (Spaanse en Catalaanse) jargon was lastig te ontcijferen, ook de voor Nederlanders duistere en ongebruikelijke procedures die gevolgd moesten worden bleken een struikelblok. Ik bestudeerde het epistel, kwam tot bepaalde conclusies (die gelukkig naderhand juist bleken te zijn) en hielp de man in kwestie op weg. Hij betuigde zijn erkentelijkheid door middel van een lekkere fles rioja.

Weer een andere dame met wie ik weleens aan vlakwandelen had gedaan wilde een kastje kopen bij Ikea. Zij had geen auto, kon het kastje door gewicht en omvang van de verpakking niet zelf (bijvoorbeeld in een bus) vervoeren en het lukte haar vanwege de taalbarrière niet om met de expediteur levering aan huis te regelen. Haar vraag aan mij was dus of ik toevallig van plan was om binnenkort iets bij Ikea te gaan kopen, en of ik dan meteen haar kastje wilde meenemen. Ik had eigenlijk geen plannen in die richting, maar alla, zo gezegd, zo gedaan. Weer iemand van een probleem afgeholpen en weer een mooie fles wijn als blijk van dank.

Op een koffieochtend van de NVC liet ik mij een keer ontvallen dat je bij de OpenBank (een internetfiliaal van Banco Santander) een gratis online bankrekening kunt openen, waarbij je weliswaar een Spaans rekeningnummer toegewezen krijgt, maar alle communicatie in het Nederlands verloopt. De Spaanse IBAN is handig om bijvoorbeeld allerlei diensten in Spanje mee te betalen, en het eventuele spaartegoed is tot €100.000 gedekt door het Nederlandse depositogarantiestelsel. Een echtpaar dat de koffieochtend bezocht had hier wel oren naar, en een week later verscheen het stel speciaal op de klaverjasavond om mij, als ervaringsdeskundige, nader aan de tand te voelen over genoemde bankrekening. Ik gaf tekst en uitleg en maakte aldus weer iemand een beetje gelukkiger.

Dezelfde lieden hadden een poosje later met een sterfgeval binnen hun Spaanse kennissenkring te maken. Zij wilden in hun beste Spaans hun deelname betuigen, maar voelden zich onzeker over de gekozen formulering. Of ik even naar hun tekstje wilde kijken (inmiddels wisten zij mij per mobiel te vinden). Het tekstje was niet geheel foutenvrij, maar zeker begrijpelijk en vooral authentiek en betrokken. Dat liet ik dan ook in mijn antwoord (per SMS) weten. Klus geklaard.

Een ander lid van de NVC dat mij inmiddels per mobiel wist te vinden verzocht mij om hulp bij het maken van een afspraak voor de aanleg van glasvezel in haar woning. Bij de technische dienst van haar internetleverancier sprak niemand Engels, dus dat schoot niet op. Ik kreeg alle nodige gegevens en belde zelf. Met een uiterst voorkomende jongedame aan de andere kant van de lijn lukte het mij om voor deze kennis een afspraak te maken. De dame van het belcentrum vroeg nog of mijn nummer "voor het geval dat" in het dossier genoteerd mocht worden. Daar had ik geen bezwaar tegen. Wie of wat schetst mijn verbazing toen ik de volgende dag zelf zonder internet kwam te zitten. Op 

ondoorgrondelijke wijze bleek "het systeem" mij nu te beschouwen als nieuwe aanvrager op een ander adres, en mijn oude contract was met onmiddellijke ingang opgeschort. Gelukkig zit mijn echtgenoot in de IT en wist hij dit allemaal snel te achterhalen en ongedaan te maken. Wij hadden na een paar uur weer internet, maar de afspraak met de technische dienst ging helaas niet door. Spijtig voor mijn kennis, maar hier ging eigenbelang voor.

Van een fervente bowler bereikte mij het verzoek om naar een videootje te kijken dat hij via via had ontvangen uit El Salvador. Daarop was een plechtigheid te zien waarbij een ver Nederlands familielid van hem dat bij een of andere stichting betrokken was werd gehuldigd. Of ik een samenvatting van het overvloedige Spaanse vertederende gebrabbel kon leveren. Verzoek na tweemaal tenenkrommend bekijken en beluisteren ingewilligd.

Een Duitser op leeftijd met wie ik weleens tennis had door corona een overwintering op Gran Canaria moeten overslaan en zijn vaste stek was niet meer beschikbaar. Hij wilde graag iest huren in een bepaald appartementencomplex en vroeg mij per SMS om daar eens langs te gaan om inlichtingen in te winnen. Ik sprak ter plekke met een Indiase beheerder, belde met een Canarische eigenaar, maakte foto ́s, stuurde alle informatie per SMS retour. Waarschijnlijk heeft een van zijn dochters hem toen geholpen om vanuit Duitsland in het Engels (dat hij zelf niet machtig is) een accomodatie te boeken. Hoe dan ook, vlak voor zijn komst ontving ik een enigszins bezorgd bericht waarin hij mijn hulp inriep om bij het inchecken als een soort tolk aanwezig te zijn. Ik deed niet alleen dat, maar reed hem daarna ook naar de Lidl om de eerste inkopen voor zijn flatje te doen. Een

week of zo later werd een rugzakje met inhoud van hem op het strand gepikt. Iemand anders hielp hem om bij de politie aangifte te doen, maar toen wilde hij graag weten wat er allemaal op het Spaanse attest stond voordat hij het naar zijn verzekering zou sturen. Onder het genot van een koud biertje op zijn balkon vertaalde ik het voor hem in mijn beste Duits. Omdat hij een leven lang als sportmasseur heeft gewerkt, vroeg ik gekscherend of hij mij ook eens wilde masseren. Met gesloten beurzen voldeed hij aan mijn verzoek.

Corona heeft de afgelopen twee jaar bijna bij iedereen roet in het eten gegooid en menige regel van het (onroerend goed-)spel veranderd. Enkele overwinteraars moesten de afspraken met hun verhuurders vernieuwen of herzien. Zo ook een dame die ik ooit op een NVC-borreluurtje ontmoette. Haar huisbaas, die alleen Spaans sprak (en zij niet), zou op een zondag uit Las Palmas overkomen om over een nieuw huurcontract te onderhandelen, en of ik daar dan bij kon zijn. Ik bedankte vriendelijk doch beslist voor de eer. Dat karweitje ging mij net iets te ver. Maar intussen komt bij mij steeds vaker de gedachte op: ik word gestor!

Diego Puls
Maspalomas, 18.10.2022