Bergwandelen Cruz Grande

Wat hebben we er weer zin in! Vandaag met Ike, en andere leden van de NVGC, weer een bergwandeling van 9 km maken. We zijn nu twee keer eerder mee geweest en het is echt een aanrader. Wat is Gran Canaria dan toch prachtig met een schitterende natuur en pittoreske dorpjes.

Opstapplaats als vanouds Calle Hollanda alwaar de bus staat. Praatje maken, inchecken en betalen en hup de bus is want het wordt weer een lange dag. Vandaag had de vereniging NVGC een verrassing want alle deelnemers kregen een korting van € 5,-! Voordat we aan de wandeling gaan beginnen wel eerst een bakkie doen. Dat doen we bij Ristorante Mirador de Tunte. Prachtig toch om zo genietend van een bakje koffie en elkaar aan de dag te mogen beginnen.

We starten de wandeling bij Cruz Grande. Ik heb het hoogteprofiel een aantal keren bekeken en het zou in mijn ogen wel eens een hele pittige wandeling kunnen worden. Voor mij vooral het 2de gedeelte. Klimmen dus. Maar er zijn ook wandelaars die moeite hebben met het afdalen. Last van de knieën en andere gewrichten. Nou, kijk zelf maar eens….

Het eerste gedeelte is licht stijgend van 1250 naar 1300 meter door de naaldbossen. Dat is allemaal prima te doen. Daarna de afdaling naar 950 meter. Het is er machtig mooi en soms heb je de neiging om door te lopen om de groep maar bij elkaar te houden. Toch moet je gewoon af en toe de tijd nemen om de schoonheid van de natuur binnen te laten komen. Foto’s maken en met elkaar delen hoe fantastisch het is hier van te mogen genieten. 

Het is genieten, tot 5 km voor mij. We nemen even een korte pauze om wat brandstof tot ons te nemen want we hebben energie nodig voor de laatste etappe.

Na even over een bergweg gelopen te hebben op weg naar het volgende te volgen pad, dat was na 5 km, gaan we even pittig bergopwaarts, althans voor mij….niet voor Ike.

Het begint met het uiterst steile klimmetje op iets meer dan 5 km dus. Ik heb de foto van het hoogteprofiel toch echt aardig in mijn hoofd zitten, misschien wel té, en schrok best van de korte hevige klim. Als dit het voorland is van de overige 3,5 km bergopwaarts….

De 1ste klim gaat al niet lekker. Ik zie ook dat het verder alleen redelijk stijl omhoog gaat. Ik moet op adem komen. Ik ben korte tijd helemaal leeg. Ik weet dat als ik 5 minuten zou wachten, de hart / longfunctie zich voor korte tijd zal herstellen. Maar dan nog. Ik kan niet iedere 30 meter die we klimmen 5 minuten pauze nemen om op adem te komen. 3,5 km te gaan naar de top. Met om de 50 meter klimmen een pauze van 5 minuten met een stijging van 950 naar 1250 meter..Die rekensom speelde zich af in mijn hoofd en toen zei de ratio in mij, stoppen! Toch nog even wat tactisch overleg met kenners maar iedereen kan zeggen wat hij / zij wil, mijn lichaam en geest spraken boekdelen. Gewoon afhaken, nu. Ike wilde met mij mee terug, maar deze klim, die zij wel aankon, moest ze gewoon lekker afmaken met de groep en er met volle teugen van genieten. Het is iets in mij wat ik heb moeten accepteren maar wat nooit makkelijk was als ex marathon loper.

Ik ben afgehaakt dus en Rob ging met mij mee terug. Een kort stuk tot aan de bergpas alwaar we een lift kregen van 2 Deense toeristen in een cabrio. Zij hebben ons afgezet op een splitsing alwaar wij te voet onze weg vervolgde richting de plaats waar de bus op ons wachtte.Toch nog een klein 2,5 km over de weg omhoog maar dat ging prima. Daar bijna aangekomen zagen wij de lopers vanaf de weg in een kloof langzaam omhoog komen.

Maar Ike heeft dus de gehele route gelopen. Wat ben ik trots op haar! Hieronder haar verslag vanaf het punt dat ik afhaakte:

Ja, hier neem ik het over. Een nare en vervelende ervaring om Ron achter te laten, wetende dat zijn gezondheid hem nu danig in de weg zit. Heel veel mensen vingen mij geweldig op, allemaal vol belangstelling. Bedankt daarvoor, lieve medewandelaars.

Het eerste stuk was stevig omhoog, maar daarna kwam een gedeelte dat weer vlak was en waar we goed door konden lopen. De omgeving was prachtig, hoge bergen overal om je heen waar je maar keek. Eigenlijk jammer dat je je zo moest concentreren op waar je liep. Toch af en toe even de tijd nemen om een paar mooie foto’s te maken. Het is té mooi om maar door te lopen.

Daarna ging het opnieuw stevig omhoog, goed te doen op zich, maar wel vermoeiend. We bleven klimmen. Tussendoor werd er verschillende keren even gestopt om weer op adem te komen en dan gingen we weer verder.

Opeens na een flinke poos hoorde ik roepen en toen ik goed om me heen keek zag ik heel hoog boven ons een klein groen busje staan en twee piepkleine mensjes. Rob en Ron! Zwaaien en roepen, maar het was nog te veraf. En direct ook het besef van het hoogteverschil, want daarboven, dáár moesten we naartoe.

Maar kom op, met z’n allen weer op weg. Na nog een hele stevige klim, gedeeltelijk over grote rotsblokken heen kwamen we bij de bus aan. Wel zat het venijn bij deze wandeling letterlijk in de staart; het laatste stukje was volgens mij nog het steilste. Toen iedereen bij de bus was aangekomen,zagen we wel dat deze wandeling voor sommige onder ons wel héél zwaar was geweest, doodop, maar gelukkig heelhuids is iedereen boven aan gekomen.

En toen in de bus terug naar Ristorante Mirador de Tunte waar we weer een heerlijke lunch kregen. We hebben er lekker van gesmikkeld en de stemming zat er weer prima in. Het was een dag met een randje om nooit meer te vergeten.

Bedankt organisatie, het was geweldig!!

Ron en Ike